Legendy F1: Michael Schumacher

Michael Schumacher przyszedł na świat 3 stycznia 1969 roku w Hürth w zachodnich Niemczech jako syn murarza. Jest siedmiokrotnym zdobywcą tytułu mistrza świata Formuły 1, co do dnia dzisiejszego pozostaje największym, niepobitym osiągnięciem. Na koncie tego niemieckiego kierowcy jest kilka innych ważnych rekordów, m.in. ukończenie wszystkich wyścigów w sezonie na podium (rok 2002). Przez wielu uznany za najlepszego zawodnika F1 w historii tej dyscypliny.

Razem ze swoim bratem Ralfem są także jedynymi braćmi, którzy wygrali wyścigi w Formule 1 oraz stanęli na pierwszym i drugim stopniu podium w tym samym wyścigu.

Kariera – od kartingu po szczyt sportów motorowych

Schumacher otrzymał swój pierwszy gokart w wieku czterech lat. Był to mały pojazd na pedały, zmodyfikowany przez jego ojca i wyposażony w silnik motocyklowy. To właśnie z tym gokartem przyszły kierowca F1 zaliczył także swoją pierwszą stłuczkę, wjeżdżając w latarnię uliczną. Rodzice dostrzegli jednak drzemiące w nim umiejętności jazdy oraz talent i zapisali go do miejscowego klubu kartingowego, w którym młody Schumi był najmłodszym zawodnikiem.

Tak jak jazda gokartem szybko przerodziła się w największą miłość Michaela, tak jego rodzice zdali sobie sprawę, że pasja ich syna oraz rozwój jego kariery będzie pochłaniać niemałe pieniądze. Ojciec Rolf zaczął dorabiać przy naprawie gokartów, a mama Elizabeth pracowała w bufecie przy torze kartingowym.

Z biegiem czasu oraz kolejnymi sukcesami młodego kierowcy i wzrostem zapotrzebowania na udoskonalenie swojego gokarta (przede wszystkim w nowe, silniejsze jednostki napędowe), wsparcie rodziców przestało wystarczać. Jednak talent i wyniki Schumachera przyciągnęły uwagę lokalnych przedsiębiorców, którzy zdecydowali się sfinansować dalszy rozwój jego kariery. W wieku sześciu lat Schumacher wygrał swoje pierwsze zawody kartingowe.

Według niemieckich przepisów, aby uzyskać licencję kartingową i ścigać się w wyższych seriach kartingowych, kierowca musi mieć ukończone 14 lat. Schumacher, chcąc obejść to prawo i kontynuować starty, uzyskał licencję w wieku 12 lat w Luksemburgu.

Rok po otrzymaniu licencji w swoim ojczystym kraju (1983r.), wygrał Kartingowe Mistrzostwa Niemiec Juniorów, od tamtego czasu zdobywając najwyższe laury w wielu innych mistrzostwach Niemiec i Europy.

W 1985 roku dołączył do zespołu Eurokart, a dwa lata później został mistrzem kartingowym Niemiec i Europy. W tym samym czasie zakończył edukację szkolną. Niestety w ówczesnych czasach nie istniały jeszcze, popularne dziś, programy juniorskie wspierające młodych i zdolnych zawodników, więc nastoletni Michael rozpoczął pracę jako mechanik.

Swoją przygodę z samochodami jednomiejscowymi rozpoczął w 1988 roku, startując w Niemieckiej Formule Ford oraz Formule König, w której zwyciężył.

W 1989 roku został kierowcą ekipy WTS w niemieckiej Formule 3. Schumacher był wspierany finansowo przez założyciela zespołu Williego Webera, a rok później zdobył tytuł mistrzowski niemieckiej F3. Wygrał także Grand Prix Makau. Sukces ten zaowocował przyjęciem Schumachera do juniorskiego programu Mercedesa w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych, co było sporym wyróżnieniem dla 21-letniego kierowcy, gdyż wielu jego rówieśników startowało wówczas w Formule 3000. MŚ Samochodów Sportowych były prawdziwą okazją do wkroczenia w świat wyścigów na wysokim poziomie oraz nauką współpracy z dziennikarzami i uczestnictwa w profesjonalnych konferencjach prasowych, co miało zaowocować na kolejnych szczeblach kariery Schumachera.

W 1990 roku niemiecki kierowca wygrał ostatni wyścig sezonu na torze Autódromo Hermanos Rodríguez w Meksyku i został sklasyfikowany na piątym miejscu w mistrzostwach (mimo tego, iż wziął udział w 3 z 9 wyścigów). Kontynuował swoje starty w tej serii w kolejnym sezonie, również wygrywając ostatnią rundę – na torze w Autopolis, kończąc rywalizację na dziewiątym miejscu w klasyfikacji generalnej.

W tym samym roku Schumacher wziął udział w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, który ukończył na piątym miejscu. Wystartował także w jednym wyścigu Japońskiej Formuły 3000, w którym stanął na drugim stopniu podium.

Osiągnięcia te, a także wyróżniająca go umiejętność ustalania szybkiego czasu okrążenia w kluczowych momentach rywalizacji i jazdy na limicie przez dłuższy okres czasu, umożliwiły mu starty w najwyższej serii wyścigowej świata.

Formuła 1

Michael Schumacher zadebiutował w F1 podczas Grand Prix Belgii w 1991 roku w ekipie Jordan, zastępując Bertranda Gachota. Wspierający Niemca Mercedes zapłacił właścicielowi zespołu Eddiemu Jordanowi 150 000 dolarów za wystawienie Schumachera w rywalizacji. Jeszcze przed wyścigiem w Belgii zdążył zaimponować najważniejszym osobom w ekipie Jordan, testując bolid na torze Silverstone. Menadżer Schumachera, Willi Weber zapewniał Jordana, że niemiecki kierowca doskonale zna wymagający tor Spa-Francorchamps i na pewno sobie na nim poradzi. Było to oczywiście spore kłamstwo, ponieważ Schumacher nigdy wcześniej nie miał okazji przemierzyć tej pętli za kierownicą pojazdu. Przed wyścigiem nie znalazła się również żadna osoba, która byłaby w stanie pokazać mu tor podczas zapoznawczego spaceru. Młody Michael zdał się jednak na siebie i nauczył się go, przemierzając pętlę na składanym rowerze.

Dzięki temu Schumacher zdołał zakwalifikować się do wyścigu na siódmej pozycji, co było najwyższą lokatą wywalczoną w sesji kwalifikacyjnej w sezonie 1991 dla ekipy Jordan. Niestety sam wyścig nie ułożył się dla Niemca pomyślnie, ponieważ już na pierwszym okrążeniu musiał wycofać się z rywalizacji z powodu awarii sprzęgła.

Występ ten spodobał się włodarzom zespołu Benetton, którzy postanowili ściągnąć Schumachera do siebie. Niemiec podpisał kontrakt, pomimo wiążącej go umowy wspierającego go Mercedesa i Jordana. Właściciel Jordana złożył pozew do sądu, jednak przegrał proces, ponieważ umowa ta nie była oficjalnie zawarta. Schumacher dokończył sezon 1991 w barwach Benettona, a jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce w swoim drugim wyścigu, gdzie ukończył rywalizację wyżej od bardziej doświadczonego partnera z zespołu, trzykrotnego mistrza świata Nelsona Piqueta.

Również Peter Sauber chciał pozyskać dla siebie wschodzącą niemiecką gwiazdę, mając w rękawie silnego asa w postaci bliskiej współpracy Saubera i Mercedesa. Ostatecznie odpuścił i Schumacher mógł kontynuować jazdy w Benettonie. Sezony 1992 i 1993 stały pod znakiem dominacji ekipy Williams, będącej prekursorem wielu nowinek technicznych i udogodnień, m.in. turbosprężarek czy półautomatycznej skrzyni biegów. Bolidy Williamsa napędzane były także mocnymi i niezawodnymi w ówczesnych czasach jednostkami Renault. Benetton nie posiadał podobnego wyposażenia, ale mimo to Schumacherowi udało się wywalczyć swoje pierwsze podium, stając na jego najniższym stopniu podczas GP Meksyku w sezonie ’92. W tym roku wygrał także swój pierwszy wyścig, deszczowe GP Belgii. Zakończył ten sezon jako trzeci kierowca w klasyfikacji generalnej.

Benetton wprowadził do swoich samochodów system aktywnego zawieszenia i kontroli trakcji rok później jako ostatni z czołowych zespołów. Schumacher zwyciężył tylko raz w sezonie ’93 w Portugalii, stawał na podium dziewięciokrotnie i ukończył rywalizację na czwartej pozycji w klasyfikacji.

Sezon 1994 był słodko-gorzki dla Michaela Schumachera, jak i całego środowiska Formuły 1. W trakcie jednego weekendu wyścigowego przed GP San Marino na torze Imola zginęli Roland Ratzenberger i Ayrton Senna, z którym Schumacher był blisko związany. To także w tym roku Niemiec zdobył swój pierwszy mistrzowski tytuł.

Jego forma poszybowała w górę, dzięki czemu wygrał sześć w siedmiu pierwszych wyścigów sezonu. Potem nastąpiło szybkie i bolesne pikowanie w dół – awarie bolidu, podejrzenie niedozwolonych „wspomagaczy” zastosowanych w samochodach, kontrole FIA, kary pieniężne oraz dyskwalifikacje z wyścigu. Problemy te stopiły wywalczoną przez Schumachera przewagę punktową, przez co pod koniec sezonu czuł na swoich plecach gorący oddech ścigającego go Damona Hilla z Williamsa – przed kończącym sezon wyścigiem w Australii tych dwóch zawodników dzielił tylko jeden punkt. W trakcie niedzielnej rywalizacji szala zwycięstwa przechylała się już na korzyść Hilla z powodu zderzenia Schumachera z barierą. Niemiec zdołał jednak powrócić na tor, ale w następnym zakręcie doszło do kolizji obu kierowców, po której musieli wycofać się z wyścigu. W ten sposób Michael Schumacher zdobył mistrzowski tytuł, będąc pierwszym Niemcem, który tego dokonał i jednym z najmłodszych – po Emersonie Fittipaldim – mistrzów świata F1. Miał wtedy 25 lat i 314 dni.

Schumacher zdołał obronić tytuł w kolejnym sezonie, będąc najmłodszym kierowcą w historii, który tego dokonał. Wraz ze zdobytymi punktami przez jego zespołowego partnera, Johnego Herberta, ekipa Benetton triumfowała jako mistrz świata konstruktorów.

Przed Michaelem Schumacherem otworzyła się droga do startów w legendarnej stajni z Maranello, w której zawitał w 1996 roku. Podpisał dwuletni kontrakt o łącznej wartości 60 milionów dolarów. W swoim pierwszym sezonie w Scuderii Ferrari zdobył dla włoskiego zespołu wicemistrzostwo, ustępując tylko ekipie Benettona. Tworząca się wtedy legenda Schumachera jako wybawiciela Ferrari „ściągnęła” do Maranello bliskich współpracowników Niemca, Rory’ego Byrne’a i Rossa Brawna. To właśnie ta trójka przyczyniła się do całkowitej odmiany Scuderii i pasma niewiarygodnych sukcesów. Efektem tego było zdobycie sześciu tytułów mistrzowskich konstruktorów w latach 1999-2004. Schumacher swój trzeci laur i pierwszy w barwach Ferrari wywalczył w sezonie 2000, po czym zgarnął kolejne w 2001, 2002, 2003 i 2004 roku. Nikt wcześniej w historii Formuły 1 nie dokonał czegoś podobnego.

Wprowadzone w 2005 roku przez FIA kontrowersyjne przepisy nakazujące użycia przez kierowcę tylko jednego kompletu opon w trakcie całego dystansu wyścigu, zrewolucjonizowały dotychczasową rywalizację. Dawały też one przewagę tym ekipom, które zaopatrywane były w ogumienie Michelina. Był to także najtrudniejszy sezon w karierze Schumachera, ścigającego się na oponach Bridgestone. Do głosu coraz częściej dochodził wówczas młody Hiszpan Fernando Alonso z Renault, który w ostatecznym rozrachunku, odebrał Schumacherowi tytuł mistrzowski w sezonie 2005. FIA przywróciła możliwość zmiany ogumienia, co miało pozwolić Schumacherowi na powrót do walki o mistrzostwo w przyszłym roku.

Sezon 2006 był ostatnim sezonem Michaela Schumachera jako kierowcy podstawowego w barwach Ferrari. W tym roku pobił rekord Ayrtona Senny, zdobywając swoje 66 pole position podczas GP San Marino. Walka o pierwsze miejsce w klasyfikacji generalnej toczyła się pomiędzy nim a Alonso, który ostatecznie zgarnął tytuł po raz kolejny. Schumacher zdobył wicemistrzostwo.

Po wygraniu przez Niemca GP Włoch w 2006 roku, Ferrari wydało oświadczenie o zakończeniu kariery wyścigowej przez Schumachera, co potwierdził sam kierowca. Miał on jednak pozostać w stajni Ferrari i pracować jako asystent dyrektora generalnego Jeana Todta. W sezonie 2007 Niemiec wspierał zespół w programie rozwojowym, a także testował elektronikę i opony na kolejny rok.

W 2008 roku Schumacher wziął udział w kilku wyścigach motocyklowych serii IDM Superbike, jednak nie miał zamiaru angażować się bardziej w tego typu wyścigi. Rok później, po poważnym wypadku kierowcy Ferrari, Felipe Massy na torze Hungaroring, rozważano powrót Schumachera za kierownicę bolidu w zastępstwie Brazylijczyka. Nie zdołał jednak zastąpić Massy z powodu kontuzji szyi po wcześniejszym wypadku motocyklowym.

Przed świętami Bożego Narodzenia w 2009 roku ogłoszono Schumachera jako kierowcę zespołu Mercedes, powstałego na bazie ekipy Brawn GP. Jego partnerem został Nico Rosberg. Były reprezentant Ferrari powrócił do Formuły 1 w 2010 roku w wieku 41 lat.

Był związany z niemiecką ekipą przez trzy sezony, jednak nie były już one tak spektakularne jak w czasach przygody z zespołem z Maranello. W 2010 roku Schumacher ukończył rywalizację na dziewiątym miejscu w klasyfikacji generalnej z dorobkiem zaledwie 72 punktów – o 70 mniej niż jego partner z ekipy. Był to też pierwszy sezon od czasu jego debiutu w F1 w 1991 roku, w którym siedmiokrotny mistrz świata nie zdobył zwycięstwa, pole position, podium ani najlepszego czasu okrążenia.

Rok 2011 również nie przyniósł znacznej poprawy, poza wyższą o jedną pozycję w końcowej klasyfikacji. W 2012 roku powrócił na podium podczas GP Europy i było to pierwsze i zarazem ostatnie podium Schumachera od jego powrotu do F1. 28 września pojawiła się informacja, że w kolejnym sezonie Michaela Schumachera zastąpi Lewis Hamilton. Czwarty października Niemiec potwierdził swoje definitywne zakończenie kariery i wycofanie się z Formuły 1. Jego ostatnim wyścigiem w królowej sportów motorowych było GP Brazylii w 2012 roku, w którym finiszował na siódmym miejscu.

W trakcie całej swojej kariery w F1 Schumacher uwikłany był w wiele kontrowersji i incydentów, m.in. kolizje decydujące o mistrzostwie (kolizja z Damonem Hillem podczas GP Australii ’94, która miała zadecydować o mistrzostwie – sędziowie uznali ten wypadek za incydent wyścigowy, jednak opinia publiczna była bardzo mocno podzielona, a brytyjskie media ostro krytykowały i oczerniały Schumachera), czy polecenia zespołowe. Był również karany za niebezpieczną jazdę i wyprzedzanie za samochodem bezpieczeństwa.

Wygrał łącznie 91 wyścigów, z czego 72 jako kierowca Ferrari. Zdobył 155 podiów (aż 19 z rzędu), punktował w 221 wyścigach, 116 razy startował z pierwszego rzędu, wywalczył 68 pole position i 40 dubletów dla Ferrari. Jego rekord 7 tytułów mistrzowskich przez wiele lat wydawał się być niezagrożony, do czasów Lewisa Hamiltona, który w sezonie 2019 wywalczył swoje szóste trofeum i jest na dobrej drodze do wyrównania tego rekordu.

Wypadek

29 grudnia 2013 roku Schumacher wraz ze swoim synem Mickiem spędzał czas w Méribel we francuskich Alpach. Podczas jazdy na nartach upadł i uderzył głową o kamień, odniósłszy poważne obrażenia, pomimo założonego kasku. Został przetransportowany do szpitala w miejscowości Moûtiers, a następnie w Grenoble, gdzie znajduje się placówka specjalizująca się w leczeniu urazów mózgu.

30 grudnia do wiadomości publicznej podano informację o krytycznym stanie zdrowia Schumachera, którego wprowadzono w stan śpiączki farmakologicznej. Przeprowadzone badania wykazały uraz wewnątrzczaszkowy i stłuczenie mózgu. Niemiec został poddany skomplikowanym zabiegom neurochirurgicznym w celu usunięcia krwiaka mózgu i poprawy ciśnienia. Operacja ta poprawiła nieco stan zdrowia, jednak jego życiu ciągle zagrażało niebezpieczeństwo. 17 stycznia rzeczniczka prasowa Schumachera poinformowała o tym, iż stan kierowcy ustabilizował się. 30 stycznia podjęto decyzję o rozpoczęciu procesu wybudzenia Niemca ze śpiączki. Prawie pół roku po wypadku Schumacher został przewieziony do kliniki rehabilitacyjnej. We wrześniu 2014 roku, według informacji przekazanej przez jego rzeczniczkę, powrócił do swojego domu, w którym będzie kontynuować rehabilitację i walkę o powrót do zdrowia.

Żona siedmiokrotnego mistrza świata, Corinna zawzięcie chroni życie prywatne i unika tematu zdrowia Schumachera. Tuż przed jego 50-tymi urodzinami, rodzina wydała oświadczenie, że nieinformowanie mediów o jego stanie zdrowia jest zgodne z wolą samego kierowcy.

Ciekawostki i anegdoty

Michael Schumacher ożenił się z Corinną Betsch w 1995 roku. Para doczekała się dwójki dzieci: Giny-Marii i Micka. Wspólną pasją jego żony i córki są konie i jeździectwo: obie startowały w zawodach jeździeckich, a Gina ma na swoim koncie wiele sukcesów, w tym tytuł mistrzyni Europy Juniorów.

Syn Mick poszedł w ślady ojca i dziś startuje w Formule 2 jako kierowca ekipy Prema Racing. W ubiegłym sezonie dołączył do akademii młodych kierowców Ferrari.

Schumacher przez wiele lat był uznawany za jednego z najlepiej zarabiającego sportowca na świecie, jednak potrafił podzielić się swoją fortuną z potrzebującymi. Był specjalnym ambasadorem UNESCO, przeznaczył także wiele darowizn, m.in. na rzecz ofiar tsunami po trzęsieniu ziemi na Oceanie Indyjskim w 2004 roku. Brał udział w charytatywnych meczach piłki nożnej wraz z wieloma gwiazdami tego sportu. Jednym z jego zamiłowań było lotnictwo, marzył nawet o zdobyciu licencji pilota.

Posiada sporą kolekcję samochodów, w której najcenniejszym okazem jest model Ferrari FXX, który powstał specjalnie dla niego. Jak przystało na rasowego kierowcę wyścigowego, Schumi słynie także z zamiłowania do zawrotnych prędkości.

Jedną z ciekawszych anegdot jest historia z 2007, kiedy Schumacher wraz z rodziną śpieszył się na lotnisko. Wynajął w tym celu taksówkę, a kiedy okazało się, że mogą nie zdążyć na samolot, namówił taksówkarza, by zajął miejsce pasażera, a on sam poprowadzi samochód odpowiednio (i nieprzepisowo) szybko. Przejazd ten zakończył się zatrzymaniem taksówki przez policję i sowitym mandatem nałożonym na Schumachera. Taksówkarz mógł liczyć nie tylko na sporą dawkę adrenaliny – podobno dostał także należyty napiwek od samego mistrza.

Michael Schumacher ma również na swoim koncie przygodę z dubbingiem i aktorstwem. Użyczył swojego głosu postaci Ferrari F430 w animowanej produkcji „Auta”. Odegrał również rolę Schumixa w filmie „Asterix na olimpiadzie”, u boku którego zagrał również Jean Todt.